Sinemada aşk, arkadaşlık ve yalnızlık kavramlarına farklı bir perspektif getiren bir film ile karşılaştım. 40 yıllık evli kalan ve sonrasında dul hayatı sürdüren Diane, geçici ilişkilerle aşkı sadece bir araç olarak kullanan Vivian, zorlu bir boşanma sürecinden geçen Sharon ve 35 yıllık evliliğinin sönüşe geçtiğini hisseden Carol; hepsi aşka dair umutlarını yitirmiş, yaşamın acı gerçekleriyle yüzleşmiş dört kadın karakter.

Fakat bu kadınlar, kendi çıkmazlarında bir çıkış noktası bulmayı başarıyorlar; bir kitap kulübü kurarak. Bu kulüp, hayatlarına yeni bir soluk, yeni bir bakış açısı getiriyor. Okudukları kitaplar aracılığıyla hayata ve aşka dair yeniden bir yol çizmeye, unuttukları duyguları hatırlamaya başlıyorlar. Bu süreçte hayatlarını derinden etkileyen bir eser ise "Grinin Elli Tonu" oluyor.

Bu roman, onların hayatlarına adeta bir sıçrama tahtası oluşturuyor. Kitabın sayfaları arasında kendilerini yeniden keşfederken, belki de ilk kez kendilerine yönelik bir cesaret ve özgüven buluyorlar. Güçlü ve bağımsız kadın olmanın yanı sıra, duygusal hayatlarını da yönetmenin aslında mümkün olduğunu keşfediyorlar. Ve bu süreç, onları adeta hayatlarının ikinci baharına taşıyor.

Film izlerken dikkat çeken bir nokta, yaşlılığın ve yalnızlığın yıpratıcı etkilerine rağmen, bu dört kadının hayata ve aşka dair umutlarından vazgeçmemeleri. Bu sebeple, film sadece aşk ve arkadaşlık değil, hayata dair sıkı bir duruş ve direnci de yansıtıyor. Ayrıca filmin, aşk ve ilişkilerin her yaşta yaşanabileceği mesajını vermesi ve bu konuda toplumun belirgin cinsiyet ve yaş kalıplarına meydan okuması da takdire şayan. Sinema salonundan çıkarken, filmlerin sadece eğlence değil, aynı zamanda iç huzur ve yeni bakış açıları kazandırma potansiyeli olduğunu düşündüm.