15 yıllık bir evlilikten sonra, iki çocuklu bir çiftin boşanma kararı almasıyla hikayemiz başlar. Kendine yeni bir yaşam alanı bulana dek bu çiftin aynı evi paylaşmaları gerekmektedir. Bu süreçte, ortak eşyalarının nasıl paylaşılacağını da çözümlemek zorunda kalırlar. Bu durum, çiftimiz için oldukça zorlayıcı bir süreçtir. Çünkü geçmişten kalan hatıraların bir parçası olan eşyaların nasıl paylaştırılacağına karar vermek, çoğu zaman duygusal anlamda bir çatışmanın da fitilini ateşler. Farklı hayatlar kurmayı hayal ederlerken aslında geçmişle bağlarını koparmaları gerektiğini anlarlar. Onları bu acı gerçekle yüzleştiren ise ev içerisindeki eşya dağılımıdır. Ortak yaşamın sembollerine dönüşen eşyalar, aslında evliliklerinde nelerin yanlış gittiğinin sorgulanmasına da neden olur. Bu süreci geçiştirmek yerine, hatalarıyla yüzleşmeyi seçen çiftimiz, aslında bir çeşit terapi sürecine de giriş yaparlar. Her ne kadar bir yeni yaşam sürmeye hazır hissetseler de, eşyaları paylaşırken yaşanan tartışmalar ve çatışmalar, bir nevi boşanmanın getirdiği duygusal çalkantıları da net bir şekilde gösterir. Kısacası, bu süreç, çiftimizin yalnızca maddi anlamdaki eşyalarını değil, aynı zamanda manevi anlamdaki hatıralarını ve duygularını da paylaşma ve sorgulama imkanı sunar. Kendi yolunu çizmeye çalışırken, geçmişiyle hesaplaşan bir çiftin hikayesi, izleyiciye de evlilik, boşanma ve aile olmanın anlamını yeniden düşündürür.