İki kadın tarafından tasvir edilen Cassandra, annesinin cenazesi için işleri organize etmeye çalışırken, 48 saatlik bir süre boyunca, modern kadının kafasının içindeki muhalif sesleri ifade ediyor. Yönetmen Patricia Rozema’nın deneysel draması meydan okurcasına birçok fikir ayrılığına görüntü ve ses veriyor. İçsel çatışmalar, aile ayrılıkları, jenerasyon anlaşmazlıkları, cinsiyet eşitsizliği. Ama en çok tekil veya geniş kapsamlı bir kaybın can yaktığını kanıtlıyor. Rozema, “Denizkızını Şarkı Söylerken Gördüm" adlı ödüllü oyunu Toronto'da izliyor ve ondan ilham alıyor. Oyun ve senaryoyu birlikte yazan Nostbakken ve Sadava, kahramanımız Cassandra'nın eşzamanlı olarak var olan versiyonlarını da canlandırıyor. Bu yaklaşım ilk başta gerçekten dengesizleşiyor. Mükemmel bir şekilde hareket ettiklerinde ya da açık bir samimiyetle tartıştıklarında ise iki kadının sevgili mi yoksa kız kardeş mi olduğunu merak ediyoruz. Fakat çift yönlü olmaları hızlıca kendini normal hissettirmeye başlıyor.