Babasının ölümünün ardından, 8 yaşındaki bir kız çocuğu, evlerinin üzerinde yükselen devasa ağacın yaprakları aracılığıyla babasının kendisine fısıldadığına ikna olur. Bu, insanın doğa ile olan mistik bağının ve kişisel yas sürecinin hassas bir portresi olmuş. Çocuğun masumiyeti ve saf duyguları, ağaçla kurduğu bu sıra dışı iletişim aracılığıyla, izleyicinin kalbinde derin bir etki bırakıyor. Bu film, çocukların olağanüstü hayal gücünün ve yetişkinlerin genellikle göz ardı ettiği, doğanın gizemli gücünün bir kutlaması gibi. Hem dramatik hem de duygusal bir hikaye olan film, izleyiciyi derinden etkiliyor ve aynı zamanda onları düşünmeye itiyor. Babasının yokluğunda bir teselli arayan küçük kızın hikayesi, birçok kitleye hitap ediyor ve izleyen herkesin kendi yaşamında benzer bir şeyler bulmasına olanak sağlıyor. Aynı zamanda, film, çocuk ve yetişkin arasındaki uçurumu gözler önüne seriyor; çocukların saf ve masum dünyaları, yetişkinlerin karmaşık ve gerçek dünyaları ile çatışıyor. Sonuç olarak, bu film, duygusal ve hüzünlü bir hikayeyi, güçlü bir kurgu ve mükemmel bir yönetmenlikle birleştirerek izleyicisine sunuyor. Ayrıca, çocuğun doğayla olan ilginç bağını ve babasını kaybettikten sonra yaşadığı duygusal travmayı güçlü bir şekilde işliyor. Bu, aynı zamanda, insanların, özellikle çocukların, acı ve kayıp anlarında bile doğa ile kurdukları bağın önemini ve gücünü vurguluyor.