Düzenli olarak toplanan bir katiller destek grubu hikayesi üzerine kurulu bir film izledim. Katılımcılar, bir güven çemberi oluşturarak günahlarını, işledikleri yanlışları birbirleriyle paylaşıyorlar. Bu toplantılar, belki de bir kısmının insanlar tarafından absürt ve kabul edilemez olduğu düşünülen karakterlerin duygu dünyalarını, motivasyonlarını ve düşünce yapılarını görmemizi sağlıyor. İzleyenler, her bir katilin kendi hikayesini, nasıl bu noktaya geldiğini, belki de bir an için empati kurma fırsatı buluyorlar. Film, katillerin insan olduklarını ve belki de içlerinde baskılanmış, anlaşılmadık ya da yanlış yönlendirilmiş duyguları olduğunu göstermeyi hedefliyor. Bu destek grubunun amacı, toplumun onları dışlamasına rağmen birbirlerine yapılandırılmış bir ortamda nasıl destek olabileceklerini açıklamak. Ancak, filmin en önemli noktası belki de bu destek grubunun sunduğu çelişkili durum. Katillerin birbirleriyle empati kurmaları ve bir nevi terapi almaları, seyirciye toplumun dışladığı, hatta nefret ettiği bu karakterlere farklı bir bakış açısı sunuyor. Peki, bu durum insanları katilleri anlamaya, belki de affetmeye itebilir mi? Bu soru, izleyicinin zihninde büyük bir tartışma yaratıyor ve filmin asıl gücünü oluşturuyor.