Kadın, eski sevgilisinin bavullarını beklerken zamanın nasıl geçtiğini izler. Eski sevgilisi bavulları almak üzere gelmesi gerekiyordu ancak bir türlü gelmez. Yanlarında bir de sevgilisinin, sahibinin kendisini terk ettiğini anlamayan huzursuz bir köpeği vardır. İki yaşam formu, terk edilişin, yalnızlığın ve belirsizliğin soğuk yüzüyle karşı karşıyadırlar. Kadının sessiz acısı, sahibini bekleyen köpeğin sürekli uyanık haliyle bekleyişin hüzünlü atmosferini oluşturur. İzleyici, film boyunca bu bekleyişi, terk edilişin yarattığı boşluğu ve sonu gelmeyen yalnızlığı hisseder. Her dakika kadının umudunun biraz daha azaldığını, köpeğin sahibine olan inancının biraz daha sarsıldığını görürüz. Filmin yönetmeni, bu ölümüne bekleyişin içinde, izleyicisine terk edilmişliğin ve yalnızlığın acımasız detaylarını incelikle sunar. Bavulların ve köpeğin varlığı, terk edilenlerin hayatlarına dair yüksek sesle konuşurken, bekleyen kadının suskunluğu umudun sessiz çığlığını duyurur. Üstelik evin içindeki anlamsız bekleyiş, dışarıdaki dünyanın da ne kadar duyarsız olduğunu gösterir. Film, bekleyişin, sabrın, umudun ve hayal kırıklığının öyküsünü anlatırken, aynı zamanda izleyenlere ilham verir. Kadın ve köpeğin hikayesi, bekleyişin ve yalnızlığın acımasızlığını en çıplak haliyle gözler önüne sererken, aslında hayatın ne kadar kırılgan ve öngörülemeyen olduğuna dair önemli bir ders verir. Verilen her kararın, her bekleyişin sonucunda ne olacağını asla bilemeyiz ve bu belirsizlik, hayatın en büyük gerçeklerinden biridir.